雪隆草根护华联合会呈交教育部备忘录
—— 对当今华教问题的看法与建议
2016-01-22
一 概况
马来西亚是一个多元民族、多元文化、多种语文、多种源流学校及多种宗教信仰的国家。
早在1957年独立建国前，本国已拥有采用不同语文为主要教学媒介语的各种源流学校，例如英文学校、马来文学校、华文学校和淡米尔文学校，等等。这些多元社会的多元教育源流特色是我们国家独特的地方，也是国家的宝贵资产和优势，造福国家和各族人民。
可惜的是，政府没有真正把握我国多元化的教育优势，反而全力实施单元主义教育政策，长期贯彻《1956年拉萨报告书》第12条文所阐明的教育政策“最终目标”，实现单一源流学校制度，即全面实现以国语（马来语）为主要教学媒介语的国民学校（马来文学校）体系。至于非国语或非马来语源流的学校，例如华文学校、淡米尔文学校则长期遭到边缘化，甚至面对变质和消失的危机。
当局把绝大部分教育资源分配给国民学校（马来文学校）的国小和国中，致力于发展国小和国中。华小、淡小、教会学校、人民宗教学校和改制中学长期面对的师资不足、拨款不公、学校短缺及校地不足（不获分配学校保留地）、学校董事会权力遭蚕食等问题，至今仍没有获得解决。此外，当局仍不承认华文独立中学统一考试文凭，没有制度化每年拨款给华文独中。当局近年批准设立许多盈利导向的私立学校和国际学校，却不批准、增建非营利性质的华文独中，反而限制华文独中的数量，不得超过60所的现状。
二 华文教育体系
华文教育在此地扎根和发展已近200年，肩负传承中华文化的民族教育使命，为国家栽培人才，为全马社会繁荣作出贡献。
长期以来，华人社会大力维护与发展华文教育，争取平等地位和公平合理权益，坚决反对不利于华文教育生存与发展的法令、政策、教育报告书、教育蓝图和行政措施等。华社通过广大群众力量及自力更生的奋斗精神，努力建设一个从小学、中学至大专院校的华文母语教育以及多元教育体系，为国家提供百花齐放的多元教育体系作出贡献。
华文中小学以华语为主要教学媒介语和行政用语，兼修马来西亚语（即国语/马来语）和英语科。华社民办高等学府则按各个课程情况，采用个别媒介语，如华语，或华英双语，或马来西亚语进行教学。
客观事实说明，华文教育体系是我国最具多元色彩、最能反映国情的教育体系之一。
三 《教育大蓝图》等对母语教育的挑战与危机
让我们就当局大力推行的《2013-2025年教育大蓝图》等不利于母语教育生存和发展的内容，简述如下 ——
2001年至2013年，马来西亚教育部相续推出三个教育大蓝图，即《2001－2010年教育大蓝图》、《2006－2010年首要教育大蓝图》、《2013－2025年教育大蓝图》（简称《教育大蓝图》）。这些教育大蓝图的核心政策，旨在贯彻《1956年拉萨报告书》的“最终目标”，建立“民族国家”（Nation State），实现“一个国家、一个民族、一种文化、一种语文、一种源流学校”。
《2001－2010年教育大蓝图》第1.04章节指出，教育政策时时都强调“国民团结”，因此必须有：（1）统一的国家教育制度；（2）以马来语为主要教学媒介语；（3）以马来文化为主的国家教育课程和所有学校采用的统一课程；（4）所有学校都采用同样的考试制度。它指出这是《1956年拉萨报告书》的要求，也重提《1960年拉曼达立报告书》和《1961年教育法令》要建立一个以马来语为主要教学媒介的教育制度。
《2006－2010年首要教育大蓝图》强调建立“民族国家”，巩固国语地位，确保国语作为国家教育制度的主要教学媒介语，注重伊斯兰宗教文明，国小和国中成为所有族群的首选学校，同时继续推行“宏愿学校计划”。为此，该蓝图第4.12和4.16章节规定建立一个以国语（马来语）为主要教学媒介的教育制度；第4.26章节阐明在幼儿园、小学和中学阶段，建立一个以国语（马来语）为教学媒介语的教育制度，把课程、课外活动、考试和文凭划一，而本国其他族群语文只列为中小学的选修科目。如此一来，华小和淡小等母语教育源流学校则面对变质和消失的危机，华印裔等民族的母语只可在以马来语为主要教学媒介的幼儿园、国小和国中，当作一科语文课来学习；华语、淡米尔语丧失作为学校教学媒介语的地位。
2011年7月16日，在宣布检讨国家教育制度和制订教育大蓝图时，前副首相兼教育部长慕尤丁曾表明关注国家教育制度，是否已经全面执行和实现《1956年拉萨报告书》的政策与目标。2013年9月6日，慕尤丁在推介《2013－2025年教育大蓝图》定稿时表明，该大蓝图是捍卫和执行《1996年教育法令》所规定的教育政策，即贯彻单元主义教育政策。
《2013－2025年教育大蓝图》在第一章也表明它是根据以前的教育报告书和政策，来制订此《教育大蓝图》（第1章第4页），并指出《1956年拉萨报告书》所规定的政策，即单元主义教育政策，是制订国家教育制度的基础。
过去，当局通过《1961年教育法令》和《1996年教育法令》，用35年在英文中小学、教会学校和改制中学（前华文中学），逐步实现了《1956年拉萨报告书》的“最终目标”，把这些学校的教学媒介语改为马来语，成为国民小学和国民中学。现在，当局企图通过《2013－2025年教育大蓝图》，用13年时间在幼儿园学前教育、华文小学和淡米尔文小学，有步骤和计划地加速实现单一源流学校制度“最终目标”，到时的幼儿园学前教育、华文小学和淡米尔文小学等母语教育势将名存实亡。
有鉴于《教育大蓝图》不利于华小、华文独中及国民型中学的生存与发展，使华教面临存亡危机，而且大蓝图仍然强调发展国小和国中为全民首选学校的政策，剥夺了其他源流学校应该享有的权益。因此，我们认为政府应该重新审议《2013–2025年教育发展大蓝图》，提出一项符合国情，实际可行的教育发展的路线图。
四 我们的看法和建议
在《2013–2025年教育发展大蓝图》在背景下，今年开学伊始，教育部即通令华小增加非母语(国语)授课的时间，第一阶段（一、二、三年级）从270分钟变成300分钟或更多；第二阶段（四、五、六年级）从240分钟变成300分钟或更多，导致学生、家长议论纷纷。由于事关迫切，因此，我们有需及时对此提出我们的看法和建议。
众所周知，华小是教导母语最重要的基础教育场所，因此，华语是华小的第一语言，“加强母语”学习是第一要务。我们并不反对当局提出的“巩固国语，提高英语”的口号，但是我们坚信华小是不能以削弱母语来“巩固国语，提高英语”的，这是不符合教育原理原则的。如今，当局不断要华小增加国语课时，更要迫使华小向以国语为第一语言的国小看齐，也就是要改变华小以母语作为第一语言的地位。有需指出，华小丧失了母语为第一语言，就是全面变质的开始，局面将是极为严峻的。我们希望当局在教育问题上，贴合国情、俯顺民情，让华社以及一切爱护母语教育的人士都能安下心来。
我们有话直说，要求教育当局停止实施华小第一阶段的国语教学时间增至每周300分钟甚至更多的通令，同时，也应让华教得到公平的教育资源分配。
雪隆草根护华联合会会长
。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。
（ 陈国光 ）
012 - 3356118
【 注：正本为国文；副本为华文。】
【 注：正本为国文；副本为华文。】
MEMORANDUM
PANDANGAN DAN CADANGAN
TERHADAP PELAN PEMBANGUNAN PENDIDIKAN MALAYSIA 2013-2025 KEMENTERIAN PENDIDIKAN
MALAYSIA DAN MASA 300 MINIT UNTUK WAKTU BAHASA MALAYSIA DI SJKC
Dikemukakan oleh
Persatuan
Pendidikan Dan Kebudayaan Tiong Hua
Kuala
Lumpur & Selangor
PPM-003-14-09102015
22 Jan 2016
(1) PENDAHULUAN
Malaysia ialah sebuah negara yang berbilang
kaum, budaya, bahasa, aliran sekolah dan agama. Mengikut anggaran kerajaan,
jumlah penduduk negara pada tahun 2014 adalah sebanyak 30.26 juta orang, iaitu
27.67 juta orang warganegara dan 2.64 juta orang bukan warganegara. Kaum Melayu
mencakupi 55.1% (15.23 juta orang) daripada jumlah warganegara tersebut,
manakala kaum Bumiputra lain 12.9% (3.57 juta orang), kaum Cina 23.8% (6.58 juta
orang), kaum India 7.1% (1.97 juta orang), lain-lain 1% (0.26 juta orang).
Sebelum mencapai kemerdekaan pada tahun
1957, negara kita telah mempunyai pelbagai aliran sekolah yang menggunakan
bahasa Inggeris, bahasa Melayu, bahasa Cina atau bahasa Tamil sebagai bahasa
pengantar utama.
Ciri-ciri kepelbagaian masyarakat majmuk
ini merupakan ciri-ciri istimewa, aset dan kelebihan negara kita dan memberi
nikmat kepada negara dan rakyat semua kaum.
Akan tetapi, kerajaan tidak benar-benar
memahami kelebihan ciri-ciri kepelbagaian tersebut, sebaliknya melaksanakan
dasar sistem satu aliran sekolah untuk mencapai “objektif muktamad” (ultimate
objective) yang dinyatakan dalam perkara 12 Penyata Razak 1956: “We believe
further that the ultimate objective of the educational policy in this country
must be to bring together the children of all races under a national
educational system in which the national language is the main medium of
instruction, though we recognise that progress towards this goal cannot be
rushed and must be gradual.”
Sekiranya “objektif muktamad” dicapai pada
akhirnya, negara ini hanya tinggal satu jenis aliran sekolah sahaja iaitu
sekolah kebangsaan yang menggunakan bahasa kebangsaan (bahasa Melayu) sebagai
bahasa pengantar. Maka sekolah-sekolah aliran lain seperti sekolah aliran Cina
atau Tamil akan dipinggirkan dan berhadapan dengan krisis survival dan
kehilangan ciri-cirinya.
Selama ini, kerajaan mengagihkan kebanyakan
sumber pendidikan untuk pembangunan sekolah kebangsaan dan sekolah menengah
kebangsaan. Masalah-masalah kekurangan peruntukan wang, guru, sekolah dan tanah
rizab serta penghakisan kuasa lembaga pengurus sekolah yang dihadapi oleh
sekolah jenis kebangsaan Cina, sekolah jenis kebangsaan Tamil, sekolah
mubaligh, sekolah agama rakyat dan sekolah conforming masih tidak diselesaikan.
Selain itu, kerajaan masih tidak
mengiktiraf Sijil Peperiksaan Bersama (Unified Examination Certificate, UEC)
Sekolah-sekolah Menengah Persendirian Cina dan tidak menginstitusikan
peruntukan wang secara sistematik kepada sekolah-sekolah menengah persendirian
Cina setiap tahun. Pada tahun-tahun kebelakangan ini, kerajaan telah meluluskan
penubuhan banyak sekolah swasta dan sekolah antarabangsa yang beroriantasikan
keuntungan tetapi tidak meluluskan penubuhan sekolah menengah persendirian Cina
yang berasaskan non-profit, sebaliknya menghadkan bilangan sekolah menengah
persendirian Cina kepada 60 buah sahaja.
(2) SISTEM PENDIDIKAN SEKOLAH CINA
Pendidikan bahasa ibunda aliran sekolah
Cina telah berakar dan membangun di negara kita selama hampir 200 tahun. Ia
berperanan meneruskan kesinambungan kebudayaan masyarakat Cina dan membangunkan
modal insan negara kita. Pembangunan pendidikan sekolah Cina membolehkan
pembangunan kebudayaan masyarakat Cina dan media massa bahasa Cina.
Masyarakat Cina termasuk
pertubuhan-pertubuhan masyarakat dan sekolah turut meraikan pelbagai perayaan
tradisional, memperkembangkan adat resam, seni, tamadun Konfusianisme,
Buddhisme dan Taoisme, mengadakan pelbagai aktiviti budaya dan persembahan,
malahan juga mencipta aktiviti budaya yang berciri tempatan seperti 24 Festive
Drums, Penang Chengay Parade, Johor Bharu Old Temple Chingay Parade, Pesta
Kebudayaan Cina Malaysia dan pameran beraneka jenis makanan.
Selama ini, masyarakat Cina
bersungguh-sungguh memelihara dan membangunkan pendidikan sekolah Cina,
berjuang untuk kedudukan sama rata, hak dan kepentingan yang manasabah dan
adil. Ia juga membantah akta, dasar, laporan dan pelan pendidikan serta langkah
pentadbiran pendidikan yang tidak kondusif kepada survival dan pembangunan
pendidikan sekolah Cina.
Atas sokongan orang ramai, semangat
berdikari dan berusaha sendiri, maka masyarakat Cina terus berusaha
membangunkan satu sistem pendidikan sekolah Cina dari peringkat sekolah rendah,
sekolah menengah hingga universiti. Ini menyumbang kepada kepelbagaian
pendidikan dalam sistem pendidikan negara kita.
Usaha tersebut telah membuahkan hasil. Pada
tahun 2014, negara kita mempunyai satu sistem pendidikan sekolah Cina yang
formal dengan sejumlah 560 ribu orang murid di 1295 buah sekolah jenis
kebangsaan Cina, 80 ribu orang pelajar di 60 buah sekolah menengah persendirian
Cina dan 6 ribu orang pelajar di 3 buah institusi pengajian tinggi swasta.
Mengikut perangkaan kerajaan pada tahun
2013, sebanyak 96% murid-murid Cina belajar di sekolah jenis kebangsaan Cina
(SJKC). Selain itu, terdapat 81011 orang murid bukan Cina belajar di SJKC,
iaitu mencakupi 13.4% daripada jumlah 602578 orang murid SJKC pada tahun 2012.
Sekolah jenis kebangsaan Cina mengguna
bahasa Cina sebagai bahasa pengantar utama dan bahasa pentadbiran sekolah,
manakala bahasa kebangsaan dan bahasa Inggeris adalah mata pelajaran wajib.
Selain itu, institusi-institusi pengajian tinggi swasta yang berkenaan pula
mengguna bahasa pengantar yang berlainan seperti bahasa kebangsaan, dwibahasa
(bahasa Inggeris dan bahasa Cina) atau bahasa Cina mengikut keadaan pengajaran
dan pembelajaran setiap kursus.
Hal-hal perguruan, kurikulum dan
peperiksaan awam di SJKC dikendalikan oleh kerajaan dan kakitangan SJKC
merupakan penjawat awam kerajaan. SJKC tidak mendapat layanan yang adil dan
masalah-masalah kekurangan guru, sekolah, tanah rizab dan peruntukan wang yang
dihadapinya selama ini masih tidak diselesaikan. Contohnya, walaupun bilangan
murid SJKC mencakupi 21% daripada jumlah murid sekolah rendah, tetapi
peruntukan pembangunan dalam beberapa Rancangan Malaysia terdekat yang
diumumkan oleh kerajaan hanya setakat 2.4% hingga 3.6% daripada jumlah
peruntukan pembangunan sekolah rendah. Ini menyebabkan SJKC terpaksa
mendapatkan derma daripada masyarakat Cina untuk menyenggara dan membangunkan
sekolah.
Kos operasi dan pembangunan serta
penggajian kakitangan bagi kesemua 60 buah sekolah menengah persendirian Cina dan
3 buah institusi pengajian tinggi swasta yang berkenaan adalah dikendalikan
oleh pihak lembaga pengurus masing-masing.
Selain itu, satu pergerakan untuk
memulihkan sekolah menengah persendirian Cina telah dilancarkan pada tahun
1970-an. Pada tahun 1973, Dong Jiao Zong menubuhkan satu jawatankuasa kerja
untuk membangunkan sekolah-sekolah menengah persendirian Cina, ini termasuk
penerbitan buku teks, perjalanan peperiksaan, latihan perguruan, bimbingan
pelajaran di peringkat tinggi, aktiviti pelajar, pinjaman dan biasiswa
pelajaran, dan sebagainya.
Peperiksaan bagi Sijil Peperiksaan Bersama
(Unified Examination Certificate, UEC) Sekolah-sekolah Menengah Persendirian
Cina telah dijalankan mulai tahun 1975 dan peperiksaan tahun ini merupakan kali
yang ke 41. Pada masa sekarang terdapat banyak universiti luar negara dan
institusi pengajian tinggi swasta di negara kita telah menerima UEC sebagai
satu kelayakan kemasukan. Ini termasuk 87 buah universiti yang terkenal
daripada 200 buah universiti terbaik seluruh dunia juga mempunyai tamatan
pelajar sekolah menengah persendirian Cina melanjutkan pelajaran di
universiti-universiti tersebut.
Sekolah conforming (Conforming School)
merupakan sekolah yang pada asalnya adalah sekolah menengah Cina tetapi telah
ditukar menjadi sekolah menengah Inggeris (Sekolah Menengah Jenis Kebangsaan)
dan kemudiannya ditukar menjadi sekolah menengah kebangsaan yang menggunakan
bahasa kebangsaan sebagai bahasa pengantar utama di mana bahasa Cina hanya
merupakan satu mata pelajaran sahaja.
Kini terdapat 120 ribu orang murid di 78
buah sekolah conforming, hal-hal perguruan, kurikulum dan peperiksaan awam
sekolah-sekolah tersebut dikendalikan oleh kerajaan dan kakitangannya merupakan
penjawat awam kerajaan.
Sepanjang 50 tahun lebih ini, kerajaaan
tidak menepati janji-janjinya kepada sekolah-sekolah conforming. Ini termasuk
janji-janji kerajaan untuk memperuntukkan satu pertiga daripada masa
persekolahan kepada pengajaran dan pembelajaran bahasa Cina dan kesusasteraan
Cina, menanggung semua perbelanjaan operasi dan pembangunan sekolah, menjamin
kuasa lembaga pengelola sekolah, perlantikan guru termasuk pengetua dan guru
penolong kanan hendaklah mendapat persetujuan pihak lembaga pengurus sekolah,
manakala lembaga pengurus sekolah berhak menggaji pekerja sekolah yang dibiayai
oleh kerajaan, hakmilik harta sekolah dikekalkan di pihak lembaga pengelola
atau pemunya harta dan tidak akan diambil milik oleh kerajaan.
Kerajaan telah banyak kali memungkiri
janji-janjinya kepada sekolah-sekolah conforming. Ini termasuk pemansuhan
status perundangan “Sekolah Menengah Jenis Kebangsaan” melalui Akta Pendidikan
1996, penghakisan kuasa lembaga pengelola sekolah serta ciri-ciri, hak dan
kepentiang sekolah-sekolah conforming.
Sekolah-sekolah conforming dipinggirkan
manakala masalah-masalah yang dihadapinya seperti kekurangan peruntukan wang
dan guru, perlantikan pengetua dan guru penolong kanan yang tidak berkelayakan
Bahasa Cina, jumlah waktu pengajaran dan pembelajaran mata pelajaran Bahasa
Cina dan Kesusasteraan Cina masih tidak diselesaikan.
Selain itu, pihak kerajaan juga melantik
pengetua dan guru penolong kanan yang tidak berkelayakan Bahasa Cina ke
sekolah-sekolah conforming dan ini tidak dipersetujui oleh pihak lembaga
pengelola sekolah.
(3) CABARAN DAN KRISIS YANG DIBAWA OLEH PELAN
PENDIDIKAN KEPADA PENDIDIKAN BAHASA IBUNDA
Pelan-pelan pendidikan yang dikemukakan
oleh kementerian pendidikan meliputi beberapa perkara yang tidak kondusif
kepada survival dan pembangunan pendidikan bahasa ibunda.
Dalam tahun 2001 hingga 2013, Kementerian
Pendidikan Malaysia telah mengemukakan tiga pelan pendidikan, iaitu Pembangunan
Pendidikan 2001-2010, Pelan Induk Pembangunan Pendidikan 2006-2010 dan Pelan
Pembangunan Pendidikan Malaysia 2013-2025. Dasar-dasar teras pelan-pelan
pendidikan tersebut adalah bertujuan untuk melaksanakan “objektif muktamad”
(ultimate objective) Penyata Razak 1956 bagi membina sebuah negara bangsa
(nation state) dan merealisasikan “Satu Negara, Satu Bangsa, Satu Budaya, Satu
Bahasa, Satu Aliran Sekolah”.
Perenggan 1.04 di dalam Pembangunan
Pendidikan 2001-2010 menyatakan bahawa Dasar Pendidikan Kebangsaan sentiasa
mengutamakan isu perpaduan rakyat berbilang kaum dan hendaklah mengadakan
perkara-perkara berikut:
a.
sistem pelajaran kebangsaan untuk semua;
b.
bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama dalam persekolahan;
c.
kurikulum kebangsaan yang mengutamakan budaya Melayu serta sukatan pelajaran
yang sama untuk semua aliran sekolah yang diperakukan; dan
d.
sistem peperiksaan yang sama bagi semua aliran sekolah.
Pelan pendidikan itu juga menyatakan
perkara-perkara tersebut merupakan perakuan-perakuan utama Penyata Razak 1956.
Ia juga menyatakan dasar-dasar dalam Laporan Rahman Talib 1960 dan Akta
Pelajaran 1961 adalah bertujuan membina satu sistem pendidikan yang menggunakan
bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama.
Pelan Induk Pembangunan Pendidikan
2006-2010 menegaskan pembinaan sebuah negara bangsa (nation state) dan
pemerkasaan kedudukan bahasa kebangsaan untuk memastikan bahasa kebangsaan
sebagai bahasa pengantar utama dalam sistem pendidikan kebangsaan. Pelan
pendidikan ini juga menitikberatkan tamadun Islam, sekolah kebangsaan dan
sekolah menengah kebangsaan sebagai sekolah pilihan utama di kalangan rakyat semua
kaum. Ia juga menyentuh pelaksanaan program Sekolah Wawasan.
Sehubungan itu, perenggan 4.12 dan 4.16
pelan tersebut menyatakan pembinaan satu sistem pendidikan yang menggunakan
bahasa kebangsaan sebagai bahasa pengantar utama. Perenggan 4.26 pula menetapkan
pembinaan satu sistem persekolahan dari peringkat prasekolah hingga ke
peringkat menengah yang menggunakan satu bahasa perantaraan (Bahasa
Kebangsaan), kurikulum dan kokurikulum yang seragam serta satu jenis
peperiksaan dan pensijilan yang mempunyai pengiktirafan yang sama, manakala
pembelajaran bahasa kaum-kaum utama lain di peringkat sekolah rendah dan
menengah hanyalah sebagai satu mata pelajaran pilihan oleh semua pelajar.
Akibatnya, sekolah-sekolah yang menyediakan
pendidikan bahasa ibunda seperti sekolah jenis kebangsaan Cina dan sekolah
jenis kebangsaan Tamil menghadapi masalah-masalah penghakisan ciri-cirinya dan
krisis survival. Selain itu, bahasa ibunda kaum Cina, Tamil dan lain hanya
menjadi satu mata pelajaran di prasekolah, sekolah kebangsaan dan sekolah
menengah kebangsaan yang menggunakan bahasa kebangsaan sebagai bahasa pengantar
utama, manakala bahasa Cina dan bahasa Tamil pula kehilangan kedudukannya
sebagai bahasa pengantar di sekolah-sekolah.
Semasa mengumumkan kajian semula sistem
pendidikan kebangsaan dan penggubalan pelan pembangunan pendidikan pada 16
Julai 2011, YAB Timbalan Perdana Menteri merangkap Menteri Pendidikan semasa
Tan Sri Muhyiddin Yassin pernah menyatakan keperihatinannya terhadap sistem
pendidikan kebangsaan dan ingin tahu sama ada dasar-dasar dan matlamat-matlamat
Penyata Razak 1956 telah dilaksanakan dan direalisasikan.
Semasa melancarkan laporan akhir Pelan
Pembangunan Pendidikan Malaysia 2013-2025 pada 6 September 2013, YAB Timbalan
Perdana Menteri merangkap Menteri Pendidikan semasa juga menegaskan bahawa
pelan pendidikan tersebut mempertahankan dan melaksanakan dasar-dasar yang
ditetapkan di dalam Akta Pendidikan 1996.
Ini menunjukkan pelan-pelan pendidikan
tersebut melaksanakan dasar sistem satu aliran sekolah, khasnya dasar
pendidikan kebangsaan yang dinyatakan di dalam mukadimah dan seksyen 17 Akta
Pendidikan 1996 yang menetapkan bahasa kebangsaan sebagai bahasa pengantar
utama di semua institusi pendidikan.
Pelan Pembangunan Pendidikan Malaysia 2013-2025
menyatakan bahawa pelan pendidikan ini digubal berasaskan kepada laporan dan
dasar pendidikan sebelumnya (Bab 1 muka surat 4). Ia juga menyatakan
dasar-dasar dalam Penyata Razak 1956 merupakan asas kepada penggubalan
dasar-dasar pendidikan kebangsaan bagai mencapai “perpaduan rakyat” (Bab A muka
surat 1).
Pihak berkuasa telah mengambil masa selama
35 tahun melalui Akta Pelajaran 1961 dan Akta Pendidikan 1996 untuk
merealisasikan “objektif muktamad” (ultimate objective) Penyata Razak 1956
secara beransur-ansur dengan menukarkan sekolah rendah dan menengah aliran
Inggeris, sekolah mubaligh dan sekolah conforming (bekas sekolah menengah Cina)
kepada sekolah kebangsaan dan sekolah menengah kebangsaan di mana bahasa
kebangsaan diguna sebagai bahasa pengantar utama.
Kini, Pelan Pembangunan Pendidikan Malaysia
2013-2025 pula mengambil dan mempercepatkan langkah untuk mencapai “objektif
muktamad” dalam masa 13 tahun di peringkat prasekolah, sekolah jenis kebangsaan
Cina (SJKC) dan sekolah jenis kebangsaan Tamil (SJKT) untuk merealisasikan
sistem satu aliran sekolah. Apabila SJKC kehilangan ciri-cirinya, maka sekolah
menengah persendirian Cina turut terjejas dan tidak dapat diteruskan lagi.
Memandangkan Pelan Pembangunan Pendidikan (
PPPM ) 2013-2025 tidak kondusif kepada pembangunan dan survival Sekolah-sekolah
Jenis Kebangsaan Cina (SJKC), Sekolah-sekolah Menengah Jenis Kebangsaan (SMJK)
dan Sekolah-sekolah Menengah Persendirian Cina (SMPC) akan menyebabkan
pendidikan bahasa ibunda menghadapi krisis survival. Tambahan pula, PPPM hanya
menekankan pembangunan Sekolah-sekolah Kebangsaan (SK) dan Sekolah-sekolah
Menengah Kebangsaan (SMK) supaya ia menjadi pilihan utama seluruh rakyat. Dasar
ini telah melucutkan hak-hak yang dinikmati sekolah-sekolah aliran bukan Bahasa
Malaysia. Oleh yang demikian, kami berpendapat bahawa Kerajaan harus mengkaji
semula PPPM 2013-2025 supaya ianya selaras dengan keadaan negara kita dan
praktikal untuk dilaksanakan.
(4) PANDANGAN DAN CANDANGAN KAMI
Di bawah PPPM 2013-2025, Kementerian
Pendidikan mula mengarah SJKC menambah waktu pengajaran dan pembelajaran (PDP)
Bahasa Malaysia mulai sesi persekolahan tahun ini iaitu dari 270 minit kepada
300 minit atau lebih bagi Tahap Satu , dan dari 240 minit kepada 300 minit atau
lebih bagi Tahap Kedua ,Perkara ini telah menjadi isu hangat dikalangan pelajar
dan para ibubapa. Oleh yang demikian, kami berpendapat adalah perlu
mengemukakan pandangan dan cadangan kami dengan segera.
Seperti yang kami semua ketahui, SJKC
adalah institusi asas bagi pengajaran bahasa ibunda (Bahasa Cina) yang juga
merupakan bahasa penghantar. Maka pembelajaran Bahasa Cina harus diberi
keutamaan. Kami tidak ada bantahan terhadap dasar “Memartabatkan Bahasa
Malaysia Memperkukuh Bahasa Inggeris”, tetapi tidak boleh melemahkan pengajaran
dan pembelajaran bahasa ibunda untuk memartabatkan Bahasa Malaysia memperkukuh
Bahasa Inggeris, kerana perlaksanaan sebegini tidak selaras dengan
prinsip-prinsip pendidikan. Kini, kami dapati pihak yang berkenaan mula
menambah waktu pengajaran dan pembelajaran Bahasa Malaysia di SJKC agar dapat
mencontohi Sekolah Kebangsaan (SK). Disamping itu, berkeinginan mengubah
kedudukan bahasa ibunda sebagai bahasa utama. Adalah perlu mengambil perhatian
bahawa apabila SJKC kehilangan bahasa ibunda sebagai bahasa utama, maka ia mula
metamorfisme dan keadaan akan menjadi sangat serius. Kami berharap dalam hal
pendidikan,pihak berkenaan harus selaras dengan keadaan negara mengikut
kehendak rakyat supaya menenangkan hati masyarakat Cina yang mencintakan
pendidikan bahasa ibunda.
Dengan itu, kami berterus terang
mengharapkan pihak berkenaan menghentikan dengan segera perlaksanaan penambahan
waktu pengajaran dan pembelajaran Bahasa Malaysia ke 270 minit bagi Tahap Satu
dan 240 minit bagi Tahap Dua. Pada masa yang sama, harus membolehkan pendidikan
bahasa ibunda mendapat pengagihan sumber yang adil.
Chin
Keh Kong
Pengerusi
Persatuan
Pendidikan Dan Kebudayaan Tiong Hua
Kuala
Lumpur Dan Selangor
